Վայր եմ դնում ՀՀ ԱԺ պատգամավորի մանդատն ու մասնակցում Երևանի ավագանու ընտրություններին՝ գլխավորելով «Մայր Հայաստան» դաշինքը։ Մանդատից հրաժարվելը ոչ թե օրենսդրության պահանջ է, այլ քաղաքական որոշման արդյունք։

Երբ աջ ու ձախ անվանարկվում, դատապարտվում, պախարակվում, և զրպարտվում է անցյալը` ներկան դառնում է անտանելի գորշ, իսկ ապագան` մռայլ ու անորոշ:

ՈՒղիղ չորս տարի առաջ այս օրը, Ստեփանակերտում հրավիրված հանրհավաքին, Փաշինյան Նիկոլը հայտարարեց, որ «մինչև 2050 թվականը պետք է կարողանանք Հայաստանի բնակչությունը հասցնել առնվազն 5 միլիոն մարդու»:

ՀՀ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Նիկոլ Փաշինյանը, ով զարհուրելի ատելություն ունի արցախցիների հանդեպ, «ղարաբաղցի-հայաստանցի» հակահայկական թեզը նորից բերում է հայաստանյան դիսկուրսի դաշտ։

Անցած տարվա մասսայական ցույցերից (Դիմադրության շարժում) մեկ տարուց ավելի է անցել: Ցավոք (մեղմ ասած), դրանք չհանգեցրին գործող պատուհաս իշխանության հեռացմանը: Կարծում եմ, ի թիվս այլ պատճառների, պակասեց վճռականությունը:

Արցախում սննդամթերքի դեֆիցիտ է: Հայաստանում՝ արժանապատվության դեֆիցիտ

Ստորագրի՞ հաջորդ կապիտուլյացիան, թե՞ ոչ: Կեղծ խաղաղությամբ քողարկված այս դավադրությունը վաղուց ծառացել է Նիկոլի տխրահռչակ կառավարության առջև: Տարածաշրջանային խայծը կուլ տված կապիտուլյանտը, շարունակում է անհույս թփրտալ` օրեցօր ավելի ծանր ու մշուշոտ դարձնելով հայ ժողովրդի ապագան: Լիահույս չեմ, որ կառավարիչների խմբակում բոլորն են հասկանում պահի լրջությունն ու պետականության կորստի իրական վտանգը: Սակայն չհասկանալը, նրանց չի ազատելու անձնական պատասխանատվությունից:

Հայաստանյան քաղաքական դաշտը համապարփակ լյուստրացիայի ենթարկվեց:Արցախի հետագա գոյությունը կասկածի տակ է:

Շիրակի թեմի առաջնորդ արքեպիսկոպոս Աջապահյանը Հայ Առաքելական եկեղեցու ամենաակտիվ հանրային կյանքով ապրող սպասավորներից է: